وقتی با پینک فلوید آشنا شدم عظمت راک را درک کردم. تازه فهمیدم که راک انواع و اقسام دارد و راک سایکدلیک و متال و هارد و…. آلترناتیو را کشف کردم. راک در لغت یعنی چیزی که تکان می دهد و باورهای کهنه را زخم می زند. راک تنها شکلی از موسیقی نیست بلکه واکنشی عصیانی در برابر جهانی است که دوستش نداریم. فهمیدم که آن سه گانه ی مقدس گیتار باس و لیید و درامز می توانند حرفی برای گفتن داشته باشند. بزرگانی مثل لد زپلین و جیمی هندریکس و جیم موریسون چه اعجوبه هایی بودند، رولینگ استونز از کدام سیاهی می گفته، کرت کوبین ساختارهای مرسوم آکوردهای گیتار را چطور در آهنگ هایش شکسته و مردی که دنیا را فروخته است از کدام دنیا می گوید.
نیچه می گوید زندگی بدون موسیقی چیزی کم داشت.
من با نیچه هم عقیده ام. راک صدای نعره ی نسلی که سرگشتگی اش را روی سیم های گیتار الکتریک فریاد می کند. نسلی که از نوار مغناطیسی تا بلو-ری را به چشم دید ه است. راک زبان مشترک احساسات ؛ سرخوردگی ها، خشم یک نسل است. نسلی که موسیقی اش زیر مارش نظامی و صدای نوحه ی آهنگران گم شد و آرزوهایش مثل آن سکانس محشر در باران نوامبر شسته شد. موسیقی راک رشته ای است که این نسل سرگشته را به هم وصل می کند. نسلی که با ترس ، حسرت و تنهایی خیلی خوب آشناست.