اما باید به راستی اقرار کنم که پنهان کردنِ شیطنت‌های دخترانه‌ام یکی از سخت‌ترین کارهایی بود که همیشه معتقدم هرجایی نباید به نمایش گذاشته شود. شاید گاهی افسارش از دستم در برود اما خوشحالم که به خوبی از عهده‌ی نگهداری‌اش برآمده‌ام. خوشحالم از اینکه برای خودم و زندگی‌ام خط قرمزهایی دارم که هیچگاه حاضر نیستم به هیچ بهایی از آنها عبور کنم و نیز اجازه نخواهم داد کسی بر حُرمتشان پا بگذارد. اینکه من برای شخصیتم حد و مرز تعیین میکنم، ممکن است از نظر دیگران کارِ بیهوده‌ای باشد یا درست نباشد. یا ممکن است فمنیست‌ها طور دیگری به این مسئله نگاه کنند؛ که در این رابطه باید بگویم من هرگز حقوقِ اجتماعی‌ام را کمتر از جنس مرد نمیدانم، اما دروغ چرا؟ راستش برای برآوردن انتظاراتی که از خودم داشتم، به خودم میبالم. و چرا برای وجود و حضورم احساس غرور نکنم؟